Fajkarstwo [ Tradycje ludowe ]
Największego rozkwitu w Morawach Wschodnich doznało fajkarstwo w miasteczku Kelč, obecnie należącego do powiatu Vsetín. W Muzeum Kelč (Instytut Krajozanwczy Vsetín - Muzeum Kelč)znajduje się zbiór fajek, który powstał dopiero po 1900 roku, dokumentów archiwalnych lub innych pisemnych o jego założeniu jednak nie ma. Jeżeli obserwujemy rzemiosła np.: w pobliskim Wołoskim Międzyrzeczu według regulaminu cechowego, z starszych udokumentowane są &guot; porządek &guot; sukienniczy ( 1571 r.), tkacki (1559 r.), obuwniczy (1596 r.) krawiecki (1555 r), kapeluszniczy (1565 r.) Do starych cechów należał również wspólny cech kowali, ślusarzy, kołodziejów i bednarzy, zatwierdzony przez Jana z Perstejna w 1545 roku, który w 1658 roku poszerzono jeszcze o mistrzów zegarmistrzów, stolarzy, iglarzy, kotlarzy, rymarzy, bańkarzy i tokarzy. W 1960 roku Jetrich z Zerotina odnowił cech rzeźniczy. Do młodszych cechów należał pończoszniczy (1688 r.) oraz garncarski (1756 r.). Fajkarstwo nie jest wśród nich wymienione, należy więc zakładać, że prawdopodobnie powstało pod koniec XVII ewentualnie dopiero w XVIII wieku, wykazany jest jego rozwój i zanik, początek jest niejasny.
Fajki, które opisuję dalej, są przeważnie drewniane. To jednak nie oznacza, że do produkcji fajek nie wykorzystywano również innych materiałów. Przykładowo w Holandii produkowano je i były popularne fajki z gliny zwane u nas "gipsówki". W Niemczech i Austrii były to malowane fajki porcelanowe, przez naszych palaczy zwane "porcelanówki", najbardziej popularne z portretem cesarza F. Josefa. Pochodzenia z Levanty były rzeźbione fajki piankowe produkowane przez fajkarzy austriackich i francuskich.
